Elk jaar groeien op dit stukje grond boleten.
Harde populierenboleten om precies te zijn. Een vrij zeldzame soort. Ze staan vlakbij de school van mijn jongste, en al jaren pluk ik ze en eten we ze op. Heerlijk door de pasta of op melba toastjes.
Voor wie van mening is dat paddenstoelen plukken niet mag: meestal red ik de boleten van een gewisse grasmaaier dood. De gemeente houdt de berm lekker kort.
Dit jaar staat er niks.
Eerst dacht ik nog dat het te droog was. Of te warm. Maar met de regen van de afgelopen weken kan dat dat het niet zijn. En de grasmaaier was ook nog niet geweest.
Dus waar zijn mijn boleten gebleven?
Ik had geen idee. Totdat ik zag dat er een boom gekapt was. Ik heb toch maar eens gegoogeld hoe dat nou precies werkt, het ecosysteem van het mycelium van de paddenstoelen en bomen.
“De harde populierboleet is een vrij zeldzame paddenstoel die als mycorrhizapartner is gebonden aan bomen uit het geslacht Populus “
Voor mij een nieuw woord, mycorrhizapartner.
“Een mycorrhiza is een samenlevingsvorm van schimmels en planten via de wortels. Bijna alle planten werken ondergronds samen met schimmels. Deze absorberen bijvoorbeeld mineralen uit de bodem die ze vervolgens afstaan aan een plant, in ruil daarvoor krijgen ze suikers terug voor hun eigen voeding.”
Ze hebben elkaar keihard nodig.
De populier en de boleet. Best logisch dat de paddenstoelen zich dit jaar niet laten zien. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat het stukje natuur zich weer hersteld. We hebben geen interventies om boleten te laten groeien. Helaas, want anders zouden we ze kunnen kweken.
Ondergronds gebeurt er veel meer dan we zien.
Dat is in organisaties precies zo. Ondergronds is dan een metafoor voor de onderstroom. Ik hou ervan om zo naar organisaties te kijken, van dat op zoek gaan naar de gekapte bomen van een organisatie en dan interventies doen om de paddenstoelen weer te laten groeien.
De werking van de natuur lijkt toch wel heel erg op hoe organisaties werken ;-).