(Uit Spinsels van 18 sept 2023)
“Alsjeblieft, ik denk dat dit bij jou in goede handen is.” Mijn moeder zegt het, terwijl ze mij een fotoalbum geeft. Het album is verpakt in bubbeltjesfolie en het valt bijna uit elkaar van ellende. Maar mooi is het, de kaft is prachtig ingelegd met parelmoer, en bij sommige foto’s staan namen van familieleden geschreven in het onmiskenbare handschrift van mijn oma. Op één foto staat op de achterzijde een jaartal geschreven: 1863.
Het is de avond dat ik mijn moeder vertel over de ervaring met mijn eigen vrouwenlijn opstelling. Over hoe het voelt met al die generaties vrouwen – mijn moeder, haar oma, haar moeder enz achter me. Over hoe ik heb staan huilen, over hoe verast ik was toen ik achter me keek, dat de representant van mijn moeder liefdevol zei: ik wil haar wel helpen, maar ze moet het zelf doen. Maar ook over de oma van mijn oma die zo ongelukkig in elkaar gedoken stond, dat ik moeilijk contact kreeg totdat ze zei: Ga maar, ga maar…
Ik krijg weer tranen in mijn ogen..
Het zinnetje “ga maar, ga maar” zindert nog altijd na. Sindsdien voel ik me vrijer. Ik merk het bijvoorbeeld als ik mezelf voorstel aan een groep. Ik heb nu zelfs een aantal sheets met foto’s die iets over mezelf vertellen, en met trots licht ik zelfs een gewonnen award toe. Dat is echt anders dan vroeger.